All posts filed under: ULTRA

Ja latam!

Published by borman

Dosłownie. Mam cel i tak mnie nakręca, że muszę się stopować. Nie boję się, choć chcę się bać. Strach nie pozwala ruszyć z miejsca, ale kiedy jest się rozpędzonym, skutecznie stopuje i pozwala nabrać dystansu. Strach blokuje, a kiedy należy zaryzykować lub wyjść ze strefy komfortu, o krok dalej niż zwykle, przeszkadza. Zatem? Będę bać się, kiedy należy, a łamać zasady, jeśli trzeba. Bo latam! I nie pozwolę się sprowadzić na ziemię. O nie! Jest widoczny progres i to mnie cieszy. Szybko wracam do formy. Bardzo szybko. Choć zagorzale walczę o odzyskanie upragnionego współczynnika BMI, to moja waga uparcie stoi na 83 kg. W tym miejscu powinienem użyć słowa: odpowiednia dieta, ale nie potrafię. Nie potrafię sobie odmówić. Lubię zjeść. Czasami sięgam nawet po śmieciowe żarcie i tego potrafię sobie odmówić, ale dobre i pyszne jedzonko oraz umiar nie idą u mnie w parze. Trudno, nikt nie jest doskonały. „[…] będę najdoskonalszym z najbardziej niedoskonałych biegaczy górskich na świecie!” Dzisiaj, brejknałem rule i zamiast klepać założone BS, wyskoczyłem pobiegać po Wzgórzach Pszczółkowskich. Oj, co to …

Rajd Konwalii + piwo = piwo konwaliowe

Published by borman

Otwieram zimną puszkę Radlera. Skraplająca się na jej powierzchni woda spływa mi po palcach. Za chwilę ugaszę pragnienie, za chwilę znajdę ukojenie. Przykładam puszkę do ust i w jednej chwili, niczym gimnazjaliści z filmów na YT, zeruję jej zawartość. Zimne prawie-piwo przelewa się przez przełyk chłodząc rozgrzane wnętrzności. W tym momencie, kiedy puszka ląduje w koszu na śmieci, zaczyna szumieć mi w głowie. Zaciskam mocno prawą powiekę, a lewym okiem staram się złapać ostrość. Co jest kurka? To tylko 2% vol., a tak mnie sponiewierało. Kiedy mgiełka ustępuje i mogę bez trudu odczytać mapę, łapię kierunek i ruszam w stronę najbliższego PK. Startowy chillout trwa w najlepsze. Pozwalam sobie na luz, na marsz, na długie i bezpieczne przebywanie w strefie komfortu. Tak było na Szadze, tak jest teraz i tak będzie podczas IWW. Początek mam mocny, zrywam się do biegu i gonię za tłumem. Jest chłodny poranek, biegnie się lekko i przyjemnie. Towarzyszy mi kolega, z którym ścigałem się podczas trzeciej edycji RK. Cieszymy się jak dzieci, bo jest tak fantastycznie, a my możemy bez …

I kiedy tak nie startuję…

Published by borman

…a chciałoby się ścigać, zmęczyć, sprawdzić, powalczyć, sponiewierać jak jasna cholera, to czuję, że łagodnieję. Ciśnienia związane z przygotowaniami do startu nie męczą. Urażona ambicja, po przekroczeniu linii mety – nie w tym czasie i nie na tej pozycji – nie boli. W ogóle czuję się jakiś taki uporządkowany, wyluzowany. Nie przygniata mnie ciężar treningu, nie czuję presji czasu, czy realizacji planu. Jest doskonale. Rzekłbym – zajebiście. Jeszcze do niedawna nękałem się wizją straconego sezonu. W pocie czoła kombinowałem jak w pełni wykorzystać pozostały czas, żeby uratować każdy dzień, każdy trening. Jeszcze powalczyć, wyciągnąć ile się da z rozleniwionych mięśni. Marzenie o kolejnej życiówce nie opuszczało mojej głowy. Zawładnęło mną bez reszty. I wiecie co? Spasowałem. Odrzuciłem wszelkie myśli o rekordach i rywalizacji. Zerwałem przyklejony do drzwi lodówki, misternie przygotowywany, plan treningowy pod poznański maraton. Podarłem kartki z rozrysowanymi tabelkami na drobne skrawki i wrzuciłem do kosza z makulaturą. Dotarło do mnie to, że nie ma co wypruwać sobie flaków, jak się tego nie czuje? Skazywać się na stresujący wyścig z czasem. Dla samego faktu złamania czegoś tam, czy …

Dystans cz.2

Published by borman

Dystans jest ojcem bólu. Nieopisany, bez reguł. Nie ma wzoru: wzrost intensywności bólu nie jest wprost proporcjonalny do długości dystansu, nie jest też kwadratem szybkości biegu, ani iloczynem sumy długości oraz czasu trwania. Ból bywa. Dystans jest.  Dystans jest bratem czasu. Niezależnie od jego długości, czas musi płynąć. Nie zatrzymasz go przyciskiem na stoperze, nie przyspieszysz, nie zwolnisz. Czas trwania jest względny. Względna jest percepcja – czas się wlecze lub mija w mgnieniu oka.  Bezwzględne musi być dążenie do osiągnięcia celu. Do pokonania dystansu…   Kiedy przybijałem piątkę z PK B, las zaczęła rozjaśniać pomarańczowa łuna. Nagle z mroku zaczęły wyłaniać się kształty, zarysy. Z każdą upływającą minutą, światło wydobywało więcej i więcej szczegółów. A im więcej szczegółów pojawiało się dookoła, tym bardziej odżywały, zmęczone ciemnością, oczy. Chłonąłem las wszystkimi zmysłami. Pozwalałem sobie na wyskoki, to w lewo, to w prawo, aby przebiec obok małych wysepek, które wyraźnie wyróżniały się w leśnym świecie pionowych linii, biegnących od gruntu pokrytego ciepłą i miękką ściółką aż do zielonego dachu zasłaniającego niebo. Pokonywałem niewielkie wzniesienia porośnięte miękkim mchem, zbiegałem …